ദൈവം ദൃഷ്ടാവാണ് - ദൃശ്യമല്ല: പിസിയുടെ ആത്മീയ ക്ലാസിൽ നിന്നുള്ള ഭാഗം

ദൈവം ദൃഷ്ടാവാണ് - ദൃശ്യമല്ല: (വേദാന്തസാരം)

"ഞാൻ ദൈവത്തെ കണ്ടു" എന്ന് ചിലർ അവകാശപ്പെടുമ്പോൾ, അവർ കാണുന്നത് എന്താണ് എന്നതും, ആരാണ് കാണുന്നവൻ എന്നതും ചേർന്ന് ചോദിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. ദൈവം ഒരു "കാഴ്ച" ആണെങ്കിൽ, അതിന് ഒരു രൂപം ഉണ്ടായിരിക്കണം; രൂപം ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് നിശ്ചയമായും ബാഹ്യമായ ഒരു പ്രതിഭാസം (phenomenon) ആയിരിക്കും. എന്നാൽ, ദൈവം ബോധമാണെന്നിരിക്കെ (പ്രജ്ഞാനം ബ്രഹ്മ) ദൈവത്തെ ഒരു "അനുഭവവസ്തുവായി" വില കുറച്ചു കാണുന്നത് ദൈവ വിശ്വാസികൾക്കിടയിൽ തന്നെ ആശയക്കുഴപ്പമുണ്ടാക്കും.

ദൈവം: ദൃശ്യമല്ല, ദൃഷ്ടാവാണ്

ദൈവം ദൃശ്യമല്ല, കാരണം ദൃശ്യവസ്തുക്കൾ എല്ലാം മാറ്റത്തിനും കാലത്തിനും വിധേയമായവയാണ്.

ഇന്ന് ഞാൻ ഒരു രൂപം കാണുന്നു, നാളെ അതില്ലാതാകാം.

ഇന്ന് ഞാൻ ഒരു ശബ്ദം കേൾക്കുന്നു, നാളെ അതില്ലാതാകാം.

അപ്പോൾ, കാഴ്ചയാവുന്നത് നശ്വരമാണ്.

നശ്വരമാകുന്നത് ദൈവമാകാനാകുമോ?

അദ്വൈത വേദാന്തം അതിന്റെ തീവ്രമായ യുക്തിയിൽ ഈ ആശയം ഉറപ്പിക്കുന്നുണ്ട് :

ദൃശ്യം നശ്വരം | ദൃക് നിത്യം

(ദൃശ്യമാകുന്നത് നശ്വരമാണ്; ദൃഷ്ടാവ് മാത്രമാണ് സ്ഥിരതയുള്ളത്.)

അതിനാൽ ദൈവം ബോധം തന്നെ ആകുന്നു — അതിനാൽ ദൃശ്യമാകാനാകില്ല.

2. ഹാലൂസിനേഷൻ, കപടത്വം, പുതിയ വിശ്വാസങ്ങൾ

നാം ചരിത്രത്തിലൂടെ നോക്കിയാൽ, ഒരേ ധാരണയെ വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടായ്മകൾ എങ്ങനെ പുതിയ മതങ്ങളായിത്തീർന്നു എന്നു കാണാം. ഒരാൾ ഒരു “ദൈവിക ദർശനം” അനുഭവിക്കുന്നു; പിന്നെ ആ അനുഭവം തനിക്കു മാത്രം അല്ലെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നു; പിന്നീട് അത് സാമൂഹികമായ ഘടനയായി മാറുന്നു — ആ അനുഭവത്തെ ആധാരമാക്കിയുള്ള കാഴ്ചപ്പാടുകളും ആചാരങ്ങളും ആരംഭിക്കുന്നു.

പക്ഷേ, സത്യം നിരീക്ഷിക്കേണ്ടതാണ് —

ഒരാൾക്ക് സംഭവിച്ച ഒരു subjective അനുഭവം, അതിനെ ശാസ്ത്രീയമായോ തത്വചിന്താപരമായോ തെളിവാക്കാനാകില്ല. ഒരാളുടെയോ ഒരുകൂട്ടം ആളുകളുടെയോ അനുഭവത്തെ ഒരു കാര്യം സത്യമാണെന്നു തെളിയിക്കുന്നതിനുള്ള ഉപാധിയാക്കാൻ സാധിക്കില്ല. ഇവിടെ വ്യക്തിഗത അനുഭവം സത്യമായ ജ്ഞാനത്തോട് നീതിപുലർത്തുന്നുണ്ടോ എന്ന് പരിശോധന ചെയ്യാനുണ്ട്.

ഹാലൂസിനേഷനും മറ്റും സമൂഹത്തെ നയിക്കുന്ന വിധം സാമാന്യവൽക്കരിക്കപ്പെടരുത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ അതിനു പൊതുസ്വീകാര്യത നൽകുന്നത് അപകടകരമായ വിശ്വാസങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.

ദൈവം: ബോധമായിരിക്കുന്നത് — ദൃശ്യമല്ലാതെ ദർശിപ്പിക്കുന്നതായിരിക്കുന്നത്

നമ്മുടെ കണ്ണ് അനവധി കാഴ്ചകൾ കാണുന്നു — പക്ഷേ കാഴ്ചകളെ കാണുന്ന ആ കണ്ണിന്റെ പിന്നിലിരിക്കുന്ന “ഞാനെന്ന ബോധത്തെ” കാണാനാകുമോ?.. ഇല്ല. എന്തുകൊണ്ട്? ഞാൻ ദൃശ്യമല്ല.. ദൃഷ്ടാവാണ്.

ആർ കാണുന്നു?

ഞാൻ.

ആ 'ഞാൻ' എന്നത് എന്താണ് ?

ഞാൻ എന്ന് പറയുമ്പോൾ, അത് ബോധം തന്നെയല്ലേ?

ഇങ്ങനെയാണ് ഉപനിഷത്തുകൾ ശുദ്ധബോധത്തെ (Pure Consciousness) ദൈവമായി കാണുന്നത്:

ദ്രഷ്ടാ, ദർശനം, ദൃശ്യം – ഇവയിൽ ദ്രഷ്ടാ മാത്രം സ്ഥിരം

അതാണ് സാക്ഷിചൈതന്യം – യാതൊരു വസ്തുവിനും മുമ്പുള്ള ബോധം

"ആർക്കാനലാദി വെളിവോക്കെ ഗ്രഹിക്കുമൊരു കണ്ണിന് കണ്ണ് മനമാകുന്ന കണ്ണതിനു കണ്ണായ് വിളങ്ങുന്നുന്നത് എന്തോ അതാണ് ബോധം, അതാണ് ദൈവം.

ദൈവത്തെ കാണാൻ കഴിയില്ല – അതിനേക്കാൾ വലുതാണ് ദൈവം

നമുക്ക് ദൈവത്തെ "കാണാൻ കഴിയില്ല" എന്നത് എന്തുകൊണ്ട്?

കാണുന്നവൻ പിന്നിലായിരിക്കും,

കാണപ്പെടുന്നത് മുമ്പിലായിരിക്കും.

എങ്കിൽ ദൈവം എല്ലായിടത്തും ഉള്ളതാണെങ്കിൽ, അവൻ മുൻപിലുമല്ല, പിന്നിലുമല്ല – എല്ലായിടത്തും ഒരേ സമയം നിലനിൽക്കുന്ന "ബോധതത്ത്വം" ആകുന്നു. അതിനാൽ ദൈവം കാണാൻ കഴിയാത്തത് അല്ല; മറിച്ച് കാണുന്നവൻ തന്നെ ദൈവം ആകുന്നു.

അത് ഒരു രൂപമോ, ശബ്ദമോ, മനസ്സിലുള്ള ഒരു ഭാവമോ ആയാൽ, അതിനെ ദൈവമെന്നു പറയാനാകില്ല — കാരണം ആ വസ്തുക്കൾക്കുള്ളിൽ മാറ്റം, പരിധി, അസ്ഥിരത എന്നിവ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ദൈവം അതിനേക്കാൾ വലിയതാണ് — അതേ, അതിനെ കാണാൻ കഴിയില്ല. കാരണം ദൈവം കാണുന്നവൻ തന്നെ, അതായത് നമ്മുടെ ശുദ്ധബോധം.

ദൈവത്തെ കാണാൻ കഴിയില്ല എന്നത് അതിന്റെ അഭാവം സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ല — മറിച്ച് അതിന്റെ പരിപൂർണത സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

അതിനാൽ തന്നെ, "ദൈവം ദൃശ്യമല്ല — ദൃഷ്ടാവാണ്" എന്ന ഈ ലളിതമായ വാചകം ദാർശനികതയുടെ ഉച്ചത്തിൽ ഒരു പവിത്രമായ പതാകപോലെ ഉയരട്ടെ .